Dolomietenmotorreis

Plaats gevonden op: 
vrijdag, 7 september, 2012

Al sinds het voorjaar was het bekend dat een aantal van ons Mac toerrijders, in september een reis naar de Dolomieten zou gaan maken. De organisatie was in vertrouwde handen bij Jan Schut. Het gezelschap bestond verder uit Gonnie Schut, Bertus en Mientje Pieffers, Bertus Leunk, Joop Arfman, Gerben Smit, Harry van der Wal en Willy Veneklaas, waarbij de dames  als passagier meegaan. De benodigde PK’s worden geleverd door 3 Pan’s, 2 Diversions, 1 RT 1200 en 1 Tiger. Deze motoren zullen ons over de route van zo’n kleine 4000 Km moeten voeren.

Dag 1.

Jan en Bertus Pieffers hebben er voor gezorgd dat we tijdig alle routes in huis hadden zodat ’s ochtends om 7 uur iedereen goed voorbereid en met een goed humeur vanuit Markelo vertrekken kon. Het is een prachtige dag en de kilometers verdwijnen in ras tempo onder de wielen door. De route van vandaag voert ons via Bundesstrassen en stukken Autobahn naar het Beijerse Nordlingen, waar onze eerste overnachting zal gaan plaatsvinden. We zaten ruim in de tijd, zodat we onderweg voldoende stops voor de inwendige mens en strekken van de benen konden inlassen. Na een heerlijk diner en nog wat drankjes na gaan we tevreden het mandje in.

Dag 2.

Vandaag gaan we de Alpen over. De route leidt ons eerst nog via mooie Bundesstrassen door het glooiende Beijeren. Al gauw komen de eerste Alpen in zicht en Joop, wie anders, kan zich niet beheersen en hij heeft al een prent aan de broek voor we ook maar in Oostenrijk zijn. Via o.a. Garmisch en Innsbruck gaan we richting de Brenner om via deze oude passage de Alpen door te steken. Na het passeren van de Italiaanse grens gaan we al snel rechts af om de Jaufenpas te beklimmen.  Dit is een leuk opwarmertje voor onze Dolomietentoer. Na nog wat binnendoorweggetjes komen we mooi op tijd aan bij “Gasthof zum Hirschen” in het dorpje “Unsere Liebe Frau Im Walde” (echt waar) ,waar we de komende 6 nachten bivakkeren. Na een biertje op de behouden aankomst en het verdelen van de kamers kunnen we douchen alvorens aan het diner te verschijnen. Het diner mag met recht diner genoemd worden. Dagelijks 7 gangen waarbij per gang ook nog de keus uit meerdere gerechten. Echt GEWELDIG GOED. Alsof dit nog niet voldoende is wordt er 2 X per week een 9 gangen Gala diner geserveerd. Volgens mij zijn we allemaal een paar kilo aangekomen. Na zo’n prachtige dag en met een volle buik is iedereen aan nachtrust toe.

Dag 3.

De eerste dag in de Dolomieten. Na een goed en voedzaam ontbijt had Jan voor deze dag  een korte route van 250 Km in de omgeving van het hotel uitgezet. Maar goed ook, want al direct na de eerste koffiestop wordt het Bertus Pieffers allemaal al te veel. In een dorpje legt hij z’n Pan bijna stilstaand op één oor. Door een onverwacht atletische sprong kan Mientje de dans net ontspringen, en staat ze er wat beteuterd bij te kijken. Met vereende krachten, foei wat is zo’n kreng zwaar, krijgen we de Pan weer verticaal om te kunnen constateren dat deze de val goed heeft doorstaan. Verder leidt de route ons over diverse kleinere passen en tussen heel veel appel- en perenboomgaarden door. Al met al een mooie dag om aan de Dolomieten te wennen. ’S avonds genieten we van ons eerste Gala Diner. De 9 (negen) gangen eten was voor de meesten nog net te doen, alleen de bij elke gang passende drank deed sommigen de das om. Na het diner lagen de meesten dan ook snel in de kribbe.

Dag 4.

Omdat er voor dag 6 slecht weer voorspeld is wordt er besloten de routes wat om te gooien. Nadat iedereen uiteindelijk de goede route op zijn navigatie had geïnstalleerd, wat nog de nodige hoofdbrekens koste, konden we een kwartier later dan was voorzien op pad. Voor vandaag staan er een heleboel passen op het programma, waarvan de Passo Rolle, Passo Brocon, Passo Mendola en zeker de Passo Mangen heel veel stuurplezier gaven. Hier en daar komen we loslopende varkens en koeien tegen, en op een moment zelfs een hele kudde compleet met grote bellen om de nek. Gelukkig worden we tijdig gewaarschuwd voor deze kudde door de hoeveelheid verse stront op de weg. Na heel veel prachtige bochten komen we laat in de middag weer bij het hotel, alwaar het complete avondritueel zich weer gaat afspelen.

Dag 5.

Vandaag is Bertus Pieffers Jarig. Na de felicitaties aan het ontbijt in ontvangst te hebben genomen geven Bertus en Mientje aan om deze dag niet mee te rijden maar in de familiesfeer te willen vieren. Of het is om deze intimiteiten te beïnvloeden of om een andere reden weten we niet maar ook Gonnie besluit om niet mee te gaan. En dat terwijl we vandaag wel een hele mooie route hebben. We vertrekken dus met 6 motoren en allemaal solo. Omdat de voor vandaag geplande passen niet echt naast de deur liggen rijden we eerst een snelle aanvoerroute naar de Stelvio. Deze pas, ook wel het dak van de Dolomieten genaamd, moet het hoog(s)tepunt van onze reis worden. En inderdaad met 1980 meter hoogteverschil, 48 haarspeldbochten, een gemiddeld stijgingspercentage van 7,7% en een hoogte van 2758 meter mag het met verve het hoogtepunt heten. Vooral de nauwe en smalle haarspeldbochten, allemaal 1e en 2e versnelling, maken veel indruk. Ook het uitzicht vanaf de top, terugkijkend op al die haarspeldbochten is geweldig. Na de Stelvio gaan we Zwitserland in via de Umbrall pas om vervolgens de Ofenpas te nemen. Bij Livogno komen we Italië weer binnen en wordt het hoog tijd om te tanken. Livogno blijkt een belastingvrij stadje te zijn, en de prijs van een liter Euro is hier dan ook slechts 1,20. Vooral de brede grijns van Gerben Smit over deze lage prijs zal ons nog lang bijblijven. Via wat kleinere pasjes komen we uiteindelijk op de Gavia pas waar we een echte gletscher kunnen zien. Hierna wordt het hoog tijd om richting hotel te gaan. Bij het hotel aangekomen zitten Bertus en Mientje al op ons te wachten met een heerlijke, door de waardin aangeboden, taart. We hebben hierna met zijn allen vastgesteld dat taart en bier prima samengaan. Voor het overige bleef het nog lang gezellig in Unsere Liebe Frau Im Walde.

Dag 6.

Het was al een paar dagen aangekondigd, vandaag slecht weer. We vertrekken ’s morgens onder een dik wolkendek in oostelijke richting en vrezen het ergste. En ja hoor, na 40, 50 Km begint het te regenen. Dat weerhoud ons er niet van om door te rijden, maar doordat sommigen op hun eigen moment regenpakken aan te trekken valt de groep uit elkaar. Achteraf blijkt dat Joop al direct de pijp aan maarten heeft gegeven en zo snel mogelijk terug is gereden naar het hotel. Bertus Leunk, Harry van der Wal, Gerben Smit en Willy Veneklaas vormen een groep, en ondanks dat de regen overgaat in een wolkbreuk en de wegen veranderen in beken rijden zij nog verder op de route. Tijdens een koffie/lunch/opwarmstop besluiten zij om ook terug naar het hotel te rijden, waarbij de rechtstreekse route nauwelijks korter is dan de oorspronkelijk geplande route. Via de telefoon hebben ze inmiddels begrepen dat ook de andere groep retour hotel is gegaan. Gelukkig komt ondanks het slechte weer iedereen zonder kleerscheuren weer bij het hotel, waar we direct doorgestuurd worden naar de droogkamer voor het drogen van onze kleding. Perfecte service!  Door onze iets vroegere aankomst hebben we wel meer tijd voor de andere geneugten des levens. Elk nadeel hep z’n voordeel.

Dag 7.

Vandaag is de laatste dag in de Dolomieten. De route voert ons dan ook naar het hart van dit gebied met in die omgeving ontelbare passen waar wij de mooiste uit zullen pikken. We merken ’s morgens wel gelijk dat de regen van gisteren het weer wel heeft afgekoeld. Later op grotere hoogtes zien we dat de regen boven de 1700 meter als sneeuw is gevallen. Zoals gezegd, vandaag heel veel passen en nog veel meer bochten op de route. Hierbij moeten met name de Passo de Lavase, Passo Costalonga, Passo Sella, Passo Campolongo en de Passo Pordoi genoemd worden. Naast alle kleinere passen en prachtige stuurwegen sprongen deze er wel met kop en schouders bovenuit. Echt een waardige afsluiting van de Dolomieten. ’s Middags nog even de motoren geïnspecteerd voor de thuisreis van morgen en ook de eerste koffers worden al aan de machines gehangen. ’s Avonds alweer (poeh poeh) een 9 gangen gala-diner en bijtijds onder de wol want we hebben morgen een lange dag voor de boeg.

Dag 8.

Heerlijk uitgeslapen, behalve Harry die geen oog dicht heeft gedaan, staan we na het afrekenen en het ontbijt klaar voor de thuisreis. We vertrekken in de richting Bolzano. Van hier uit  hebben we een weg van 7 minuten waarin we maar liefst 16 tunnels passeren. Na de laatste tunnel komen we in een prachtig groen dal met rondom ons besneeuwde toppen. Later blijkt dat niet alleen de toppen besneeuwd zijn maar ook het asfalt. Da’s best wel tricky. Gelukkig komen we allemaal ongeschonden boven en kunnen we de weg vervolgen via de Brenner. Binnen de kortste keren zijn we in Duitsland, en om de reis te bespoedigen pakken we ten zuiden van München de autobahn. Dat bespoedigen kunnen we wel vergeten, want natuurlijk staat het rondom München weer muurvast. Veel later dan voorzien komen we uiteindelijk bij het hotel aan waar we ons het natje en droogje goed laten smaken. Harry verdwijnt tijdens het dessert om pas de volgende ochtend herboren weer te voorschijn te komen voor het ontbijt.

Dag 9.

Na een goed ontbijt stappen we bijtijds op omdat de meesten hebben aangegeven niet te laat thuis te willen komen. Toch hadden we nog best wel een aantrekkelijke route met heel wat mooie bundesstrassen. Later gaan we de autobahn op. Bij de grensovergang De Poppe nemen we royaal de tijd om elkaar te bedanken voor alles wat zich de afgelopen dikke week heeft afgespeeld en om afscheid te nemen van elkaar. Vanaf hier gaat ieder in zijn eigen tempo naar zijn eigen huis. En natuurlijk is het ook fijn om weer thuis te komen bij je eigen volk met een boel verhalen en ervaringen die ze je nooit meer kunnen afnemen. Het mooiste is echter dat we samen zo’n 27000 Km hebben gereden en “de bötte en ’t spul heel hebt eheuln”.

 

Tiger Willy, november 2012.

Back to Top